Niby to tylko kolejny dzień, a jednak..."

1 styczeń - niby zwykły dzień, a jednak wydaje się w jakiś sposób początkiem czegoś nowego. Pewnie większość z nas ma jakieś postanowienia . Z realizacją bywa różnie, ale w tym szczególnym dniu wszystko wydaje się możliwe. I chyba to właśnie jest takie wspaniałe, że cokolwiek nas spotkało w mijającym roku, wierzymy, że następny będzie pełen nowych szans. Ja przynajmniej staram się mieć taką nadzieję :-)). Minione dwa lata były dla mnie trudne, ale z drugiej strony nauczyłam się czegoś o samej sobie. W sierpniu tego roku spotkało nas wielkie szczęście - na świecie pojawił się Piotruś. Było więc i wspaniale i koszmarnie. Osobiście mam tylko jedno postanowienie -żeby ten nadchodzący rok powitać z szerokim uśmiechem i małymi kroczkami, ale jednak iść do przodu.
Innych postanowień nie czynię , bo zwykle nic z nich nie wychodzi ;-). Tak jak nic nie wyszło z moich planów przedświątecznych. Częściowo mogę za to winić zimę , która jak zwykle zaskoczyła drogowców i innych odpowiedzialnych za stan chodników. Mianowicie w wyniku śliskości straszliwej moja osoba zawarła nagły i gwałtowny kontakt w poziomie z hm, trotuarem. Skutki owego kontaktu odczuwam niestety do dnia dzisiejszego, ale idzie ku lepszemu i czego nie zrobiłam na Boże Narodzenie ,być może zdążę zrobić na Wielkanoc :-)).
Wielu powodów do uśmiechu w tym Nowym Roku 2011, życzy Wam mieszkanka stryszku :-)))) .

"u mnie do świąt to jeszcze ho ho..."

Roślinka popularnie zwana "Grudnikiem", kwitnie, a ja nie mam żadnego pomysłu na stryszkowe święta, więc póki co takie tam pstryki. Zrobiłam sobie do kuchni obrazki "sztućcowe" i całkiem mi się podobała ściana nad kuchenką. Ale...zaczęłam gotować jak już się otwierało okna i jakoś tak głupio mi się wydawało, że obejdę się bez pochłaniacza. No cóż, całkiem niedawno przekonałam się , że niestety zakup owego stał się naglącą koniecznością. Śnieg na dachu, okno zamknięte a para z garnka hula po całej kuchni. I tak oto w charakterze prezentu świątecznego mam pochłaniacz. Miejsca za bardzo nie było, bo sufit tuż tuż, więc obleciałam wszystkie sklepy ze sprzętem tego rodzaju i przekonałam sie , że chociaż wybór zadziwiający to już ceny tego co mi się podobało mało przyjemne. W efekcie za sumę jaką dysponowałam nabyłam coś takiego w Castoramie. I nie jest to niestety ulubiona Amica. Ale mam owo coś od tygodnia i muszę przyznać, że spełnia swoje zadanie. Poniżej zdjęcie sprzed tygodnia

a tak wygląda teraz :-)

To liczydło uratowałam przed wyrzuceniem do śmietnika. Należało do osoby, która wzbudzała we mnie mieszane uczucia, ale mimo wszystko uznałam, że nie powinno trafić na śmietnik. Szorowałam je przez dwa dni, po wyschnięciu naolejowałam i teraz wisi w kuchni w charakterze kolejnego grata do czyszczenie :-))

Żółty młynek mam po Babci i nadal doskonale mieli kawę. Kawałek mojego zbioru skorupek też zagraca kuchnię. Niektóre mają dobrze ponad 100 lat.

Jesienne akcenty roślinne nadal cieszą oczy w kuchni i w pokoju. Na świąteczne brak pomysłu, ale jutro mam wolny dzień i mam szczery zamiar uszyć jakieś szmacianki pasujące do świerkowych gałęzi. Na choinkę miejsca niet, więc trzeba będzie coś innego wykombinować.


Jak widać kotom bardzo odpowiada zimowe "obszycie" małego pokoju, opanowały i łóżko i fotel. Tylko jej wysokość ukrywa się w koszyku pod stołem. Misiową damę kupiłam w wiadomym sklepie za jedne 4 zł. Jakoś nie mogłam się powstrzymać. Mam sporo misiów z tej firmy i przy moim obecnym stanie posiadania nie przypuszczałam, że jeszcze jakiegoś przywlokę do domu, a tu proszę jaka niespodzianka :-)). Już kiedyś udało mi się w ten sposób wzbogacić kolekcję o niemieckiego misia z 1954 roku.



Serdeczne pozdrowienia ze stryszku :-)).