środa, 24 listopada 2010

"czasem czuję się..."

Czasem czuję się jak Syzyf pchający kamień pod górę. Co jakoś uda mi się podpełznąć pod górkę to znowu lecę w dół na łeb. Ale nie będę narzekać, bo aktualnie znowu pełznę :-)). W związku z tym udało mi się coś tam zrobić w małym pokoju, który był traktowany mocno po macoszemu. W zeszłym tygodniu odwiedziłam szmaciane miejsce kultu i wprawdzie dokonałam zakupu za jedne 50 gr , ale doznałam, że tak powiem z przymrużeniem oka "oświecenia". W tym pokoju na podłodze miało leżeć coś zupełnie innego, niestety w związku z tym, że nabycie sizalowego chodnika do kuchni okazało się pomysłem debilnym, musiałam zmienić koncepcję. W kwestii wyżej wspomnianego chodnika mogę powiedzieć, że i owszem jest wyjątkowo wytrzymały i odporny na kocie pazury, ale.........jest wyjątkowo podatny na wszelakie plamy i niestety nie do wyczyszczenia :-((. W każdym razie wrzuciłam go do małego pokoju i na tym niestety stanęłam. Do kompletnego braku pomysłów dołączył się dołek i pęknięte zebro, które skutecznie powstrzymywało mnie przed jakimkolwiek gwałtowniejszym ruchem. Czas mijał i wprawdzie z żebrem było lepiej, ale z głową niekoniecznie i tu właśnie niespodziewanie pomogła wizyta w szmaciarni .Zobaczyłam małą tkaną serwetkę i coś zaskoczyło. Wydałam oszałamiającą sumę 50 gr i pognałam do domu. Przekopałam się przez te straszne ilości zgromadzonego dobra i do maszyny. Oto efekt mojego napadu pracowitości :-)). Narzuta z dwóch bawełnianych zasłon usztywniona i jednocześnie ocieplona włókniną

Jako element główny poduszki "bohaterka" całej akcji czyli serwetka. W drugiej poduszce wykorzystałam zapięcie od koszuli, która dostarczyła mi materiału na ptaki.

W trzeciej poduszce wykorzystałam serwetkę z tego samego miejsca kultu, zresztą równie "kosztowną" :-)

i jeszcze jedna od dawna czekająca na wykończenie robótka. Samo uszycie kocyka nie zajęło mi dużo czasu, ale postanowiłam na nim poćwiczyć ręczne pikowanie. Powiem tylko, że dłuuuuuuuuuuuuugo ćwiczyłam, a z efektu jestem średnio zadowolona. Ale co tam, grunt, że skończyłam. Tak wygląda z wierzchu...

a tak od spodu

i jeszcze ostatnio ulubione miejsce Nory. Miałam nadzieję , że kiedyś tam na stryszku będzie kominek, ale niestety po wizycie kominiarza, okazało się , że to niemożliwe, więc póki co taka namiastka.

Pozdrowienia z przygotowującego się do zimy stryszku :-).